Een nieuwe plek onder de zon

De laatste weken zijn we druk bezig geweest met het zoeken naar een huurhuis. En we hebben veel geleerd! Zowel over de cultuur, als over vertrouwen hebben in de ultieme Huisbaas. Oh, en we kregen een lesje geduld. Dat ook. 

Toen we aankwamen in Senegal, konden we direct in het huis van collega’s verblijven. Heel fijn! Vandaaruit gingen we op jacht. Dakar is groot. Heel groot. De stad is verdeeld in wijken. We kregen hulp en advies van collega’s over wat een goede wijk zou zijn om te wonen en uiteraard keken we naar de reistijd van school en werk. Je wilt namelijk niet anderhalf uur in de file staan ’s ochtends voor 2,9 kilometer… 

Afijn, we reden zelf ook rond en hadden al snel een voorkeur voor een aantal wijken. Via een zogenoemde courtier, een man die goede kennis van én contacten heeft in een bepaalde wijk, konden we huizen bezichtigen. Wij hadden hier een duidelijke tactiek: Jowan bezocht samen met de courtier en iemand van de agency (makelaar) het huis. Als hij dacht: dit is een optie, gingen we later samen nog een keer. Jowan heeft zo heel wat huizen gezien: de een nog groter dan de andere (huizen zijn hier meestal groter dan in Nederland), soms een tuin erbij, soms een appartement, soms een splinternieuw gebouw waar men nog bezig was met de afronding, soms waren we net te laat want het huis was al verhuurd aan iemand anders. Na gesprekken met collega’s en bezoekjes bij hen thuis, ging onze voorkeur uit naar een huis met buitenplaats zodat de kinderen veilig kunnen spelen. Ze kunnen namelijk lastig buiten op straat spelen, dus het is fijn om dan een plek te hebben waar zij hun ei kwijt kunnen. 

De huizenprijzen zijn best hoog in Dakar en we kwamen er al snel achter dat dit alleen maar omhoog gaat. Helemaal als een verhuurder nieuwe huurders krijgt, probeert hij er uiteraard een hogere huurprijs voor te krijgen. Wij hadden een duidelijk budget, en alhoewel we dat communiceerden naar de tussenpersonen, werden we toch regelmatig meegenomen naar een veel duurder huis, want tja… We zijn toubabs. En wellicht zouden we zwichten als we het mooie zwembad in de tuin zouden zien😉 Helaas, dat ging hem echt niet worden! 

Uiteindelijk vonden we een pareltje, waar we stiekem verliefd op werden: een goede wijk, rustige straat, leuke indeling, grappige details, fijn hekwerk eromheen. We bezochten het huis een aantal keer, namen een collega mee om kritisch mee te kijken en dachten een deal te hebben. Toen we een afspraak wilden maken om te tekenen werd die eerst uitgesteld. En op de dag zelf kregen we een telefoontje: het huis was vergeven aan iemand anders… Dat was even balen! Onze zoektocht begon weer van voren af aan.

Ik speurde ondertussen online ook alle sites af en ja hoor: daar stonden weer wat nieuwe huizen! We hadden ondertussen een bevriende Senegalees in de arm genomen om voor ons te onderhandelen en die belde voor een afspraak bij diverse huizen. Jowan ging op pad en toen hij terug kwam, vertelde hij over de huizen. Eén viel er sowieso af want de prijs was gefixeerd en te hoog, de andere was een optie, maar tja… best groot! En de prijs lag iets hoger dan ons budget maar misschien ging men akkoord met een bod. Toen Jowan de foto’s liet zien, merkte ik dat hij steeds enthousiaster werd. Ja, dit zou wel een goede optie kunnen zijn! We baden ervoor, overlegden met vrienden en voelden rust bij dit huis. De volgende dag gelijk onderhandeld over de prijs en we bereikten een akkoord! 

Weer gingen we met iemand van de agency door het huis om te kijken wat er nog gedaan moest worden: een verfje hier, een deur maken daar, een rolluik vervangen zus, een lekkage verhelpen zo. Gelukkig geen grote schokkende dingen. Er ging weer een weekend overheen waarin het contract werd opgesteld en eindelijk was het zover: we hebben getekend! Wauw, we ervaren het echt als een zegen dat we zo’n prachtige plek tot een thuis mogen maken. 

Toen ik er voor het eerst was, liep ik met Alef een rondje door de wijk. Een fijne wijk is minstens zo belangrijk als een fijn huis. Het was gemoedelijk, rustig maar ook bedrijvigheid met een koffiekraampje en een timmerwerkplaats waar wat mensen bezig waren. Op den duur was het gebedstijd en liepen mannen met hun matje onder de arm richting de moskee. 

Yes, dit is onze nieuwe buurt!