Drôle

Zo. Even zitten om een blog te schrijven over ons reilen en zeilen hier in Frankrijk nu de eerste schoolweken erop zitten. De kinderen zijn even bezig dus ik heb de mogelijkheid!

Onze dagen zijn gevuld met racen naar school, racen naar opvang, racen naar school, praten in het Frans en opdrachten doen, racen naar school, racen naar opvang, racen naar lunch, racen naar school, praten in het Frans en opdrachten doen, het hele riedeltje ‘racen’ om de kinderen op te halen opnieuw, dan koken, eten, kids op bed leggen en  huiswerk. Of een Franse film kijken. Of een Frans boekje lezen. Of Franse muziek luisteren. Of gewoon moe op de bank hangen. Dat kan ook. 

De methode die ze hier op de taalschool hanteren is zeer interessant. Het is de ‘silent way’ wat zoiets inhoudt als ‘stil, zonder woorden’. Lastig, hoor ik u denken, als je een taal moet leren maar niets is minder waar. De eerste weken hebben we kennis gemaakt met allerlei kleurtjes die synoniem staan voor diverse klanken. Het is in eerste instantie gericht op de orale kant van de taal, en in mindere mate op de geschreven kant.  Daarnaast is zinsopbouw erg belangrijk en daar gebruikt de docente haar vingers bij om aan te geven waar er een woord bij moet, of waar een woord veranderd moet worden. Zonder iets voor te zeggen! Dus je hebt als student continue een actieve houding. 

We komen erachter dat we sommige uitspraken toch echt verkeerd hebben aangeleerd dus er moeten hier en daar wat herstelwerkzaamheden uitgevoerd worden. 

Zo wilde Jowan eens vertellen dat hij een traditionele man is en niet kookt: ‘Je suis un homme traditionnel.’ Wat moesten alle vrouwen lachen in zijn klas! Het leek meer op ‘Je suis une nom.’ (Ik ben een vrouwelijke naam) En bovendien blijk je traditionnel ook op honderdduizend verschillende manieren uit te kunnen spreken en is dat voor ons Hollanders een lastig puntje. 

Na de eerste week zijn we beide in een andere klas gezet, gezien onze achtergrond met de Franse taal. De beginnersklas was te makkelijk. Het is goed dat we op een hoger niveau zitten nu, maar we missen de mensen uit onze eerste klas wel. Daar zaten een paar gezinnen bij, die ook net waren aangekomen en waar alles nieuw voor was. Het was fijn om de eerste week alle perikelen rondom de kinderen te delen en gelukkig zien we elkaar in de pauzes nog. De nieuwe klassen trekken al een paar maanden met elkaar op dus het duurt even voor we daar ons plekje hebben gevonden. Bovendien zijn er weer nieuwe elementen aan het leersysteem toegevoegd die uiteraard niet uitgelegd worden, maar waar je zelf achter dient te komen (heel leerzaam!). * 

De kinderen doen het zo dapper op school! Phebe komt ondertussen huppelend de school uit en vertelt hele verhalen. Ze heeft vriendjes en vriendinnetjes. Hoe ze heten, dat weet ze vaak niet maar ‘dan moet ik gewoon even vragen ‘Comment tu t’appelles?’  Zonder dat ze het zelf doorheeft, begrijpt ze al aardig wat Frans! Mozes doet heel goed z’n best op school en werkt keurig in z’n schriftjes. Hij krijgt speciale taalles, samen met Amerikaanse kinderen. De juf spreekt Engels dus hij leert Engels en Frans tegelijk! Ook hij heeft vriendjes en vriendinnetjes en een lieve juf. Soms zijn er nog wat tranen, maar over het algemeen doen ze het heel goed! Daar zijn we als ouders heel blij mee. 

Voor de rest heeft een flinke griep ons appartement verblijdt met een bezoek, er is gespeeld in de sneeuw en diverse ritjes als taxichauffeur voor de mensen zonder auto zijn achter de rug. Gelukkig is er ook nog tijd voor vragen zoals ‘Mam, welke taal spreekt God eigenlijk?’, ongeëvenaarde cryptische spelomschrijvingen: ‘Het is voor nep een echte telefoon!’ als Alef met een speelgoedtelefoon speelt (snapt u hem?) en gewoon allerhande dagelijkse beslommeringen. 

Wacht. De plicht roept. Vanaf de wc: ‘Mam, kom kijken wat een mooie drol ik gemaakt heb!’ En nee. Dat was niet als grap bedoeld. Dan was het drôle geweest. 

*Helaas kunnen we op internet geen foto delen van het leersysteem.